26/4/1986 ... είκοσι χρόνια πριν

Στις 6 Αυγούστου του 1945 η Αμερική ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα στην Χιροσίμα. Το ένα τρίτο των κατοίκων σκοτώνεται, ενώ δεν μπορεί να μετρηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν στην διάρκεια του χρόνου από την ραδιενέργεια. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά ο εφιάλτης επιστρέφει....
Στις 27 Απριλίου του 1986, στο πυρηνικό εργοστάσιο Φόρτσμαρκ, εργάτες παρατηρούν μικρές ποσότητες από ραδιενεργά κατάλοιπα στις φόρμες τους. Πιστεύοντας πως υπάρχει διαρροή στο εργοστάσιο που εργάζονται, καταφεύγουν σε ελέγχους, για να διαπιστώσουν πως το πρόβλημα δεν προέρχεται από το Φόρτσμαρκ... στρέφονται σε κοντινά εργοστάσια, για να καταλλήξουν πως το πρόβλημα έρχεται από το εργοστάσιο του Τσερνομπίλ.
Παρασκευή, 26 Απριλίου 1986, ώρα 1:23 το μεσημέρι. Μικρή σεισμική δόνηση γίνεται αισθητή στο Τσερνομπίλ της τότε Σοβιετικής Ένωσης (σημερινή Ουκρανία). Οι κάτοικοι βγαίνουν από τα σπίτια τους και βλέπουν καπνούς στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ και σπεύδουν να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς. Ο εφιάλτης ξεκινάει. Στο νοσοκομείο της πόλης νοσηλεύονται 220 άτομα με μεγάλες ποσότητες ραδιενέργειας. Οι 52 πεθαίνουν μέσα σε δύο εβδομάδες, και οι υπόλοιποι λίγο αργότερα.
36 ώρες αργότερα η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης δίνει εντολή για εκκένωση της περιοχής, με την υπόσχεση πως το μέτρο είναι προληπτικό και σε τρεις μέρες οι κάτοικοι θα επιστρέψουν. Αυτό γίνεται σε μια προσπάθεια της Σοβιετικής κυβέρνησης να αποτρέψει καταστάσεις πανικού και πραγματικά το μέτρο αποδίδει και αφήνει σε όλους μας μια πόλη φάντασμα. Το Τσερνομπίλ άδειο από κατοίκους, με τα σπίτια άθικτα και μέσα σε αυτά τις περιουσίες των κατοίκων που δεν επέστρεψαν ποτέ. Μαρτυρία για το τι σημαίνει πυρηνική καταστροφή.
Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο τραγική. Ο ΟΗΕ ανακοινώνει πως σε διάστημα 30 ετών, από το δυστύχημα, θα έχουν πεθάνει εξ'αιτίας της ραδιενέργειας 9000 άνθρωποι, ενώ υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν νεκροί και σε μάκρος χρόνου, 60 ετών από το δυστύχημα. Η Greenpeace διαφωνεί με τον ΟΗΕ και ανεβάζει τα νούμερα σε πιο τραγικά ποσά, καθώς υπολογίζει τους νεκρούς σε 100000. Ο ισχυρισμός τους στηρίζεται στο γεγονός πως η ραδιενέργεια δεν θα πλήξει μόνο την Ουκρανία, αλλά και κράτη από τα οποία θα περάσει ραδιενεργό νέφος... και πραγματικά. Ραδιενεργό νέφος σηκώθηκε στην Ουκρανία. Άφησε το 60% της ενέργειας του στην Λευκορωσία και στη Ρωσία, κινήθηκε πάνω από την Λιθουανία, την Μολδαβία, την Φινλανδία, την Σουηδία, την τότε Τσεχοσλοβακία, την Σλοβενία, την Ιταλία, την Γερμανία, την Ελβετία. Η πορεία του σταμάτησε στα σύνορα της Ιταλίας με την Γαλλία. Η Ευρώπη κάτω από τον τρόμο της ραδιενέργειας.
Για τους κατοίκους τις Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, τα αποτελέσματα της καταστροφής στο Τσερνομπίλ, έγιναν αισθητά από την πρώτη στιγμή: "Υπήρχε η αίσθηση, σαν να έχεις καρφιά και βελόνες στο πρόσωπο", είπε κάποιος από αυτούς που έζησαν από κοντά το γεγονός. Σήμερα στην Ουκρανία και στην Λευκορωσία, έχει πολλαπλασιαστεί το ποσοστό καρκίνων του θυρεοειδούς, ενώ σε κάθε γέννα, υπάρχει αγωνία, για το αν ακούμπησε η ραδιενέργεια από το Τσερνομπίλ.
Ο εφιάλτης επέστρεψε. Και τα αποτελέσματά του ήταν εξ'αρχής γνωστά. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, έδειχναν τον δρόμο. Οι κρατούντες στην Σοβιετική Ένωση όμως, μάλλον σκέφτηκαν περισσότερο το χρήμα. Για να κερδίσουν σε χρήμα μείωσαν τα μέτρα ασφαλείας, που επιβάλλονται σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, στα μισά. Και το αποτέλεσμα ήταν το Τσερνομπίλ. Ανευθυνότητα; Ξεροκεφαλιά; Η σημασία είναι πως ο άνθρωπος, στην συγκεκριμένη περίπτωση έβγαλε τα μάτια του μόνος του. Όμως μυαλό δεν βάλαμε. Το 2001 η Ουκρανία έκλεισε και τον τελευταίο αντιδραστήρα, αλλά μέσα σε αυτόν τόνοι από ραδιενεργά υλικά περιμένουν ένα μικρό σεισμό, για να ξεχυθούν στην ατμόσφαιρα και να απειλήσουν τις ζωές μας. Οι τότε κάτοικοι του Τσερνομπίλ, ζητούν να εξαφανιστεί για πάντα αυτό το εργοστάσιο, όμως τους τόνους ραδιενεργού υλικού που βρίσκονται θαμμένοι εκεί, ποιός θα τους πληρώσει;;; Και είναι πολλά τα λεφτά...
.... μέχρι το επόμενο Τσερνομπίλ... ανθρωπότητα... καληνύχτα.

ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΠΑΣΧΑ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στον σταθμό του τραίνου...

Τα ταξίδια που έχω κάνει με τραίνο είναι πολλά. Μέχρι τα 18 μου η συνηθισμένη διαδρομή ήταν από το χωριό μου στην Αθήνα. Μέχρι τα 18 μου το παράπονό μου ήταν πως δεν είχα κάνει ένα ταξίδι μόνος μου. Να μπω στο τραίνο, να κάτσω στο μπαρ του, να απολαύσω τις εναλλαγές των τοπίων από το παράθυρό του, καπνίζοντας και πίνοντας το καφεδάκι μου, μισοβυθισμένος άλλωστε σε σκέψεις και άλλοτε παρατηρώντας τα πρόσωπα αυτών που έκαναν το ταξίδι μαζί μου.
Στα 18 μου και μετά από τις Πανελλήνιες βρέθηκα στην Πάτρα. Όχι μακριά από το χωριό μου, μόλις μία ώρα και ΄τριάντα λεπτά απόσταση. Τα ταξίδια με τραίνο πολλαπλασιάστηκαν, σχεδόν δύο κάθε δεκαπέντε μέρες και κάποια "κρυφά" στο ενδιάμεσο, για την Αθήνα, είτε για να δω φίλους, είτε απλά για να πάρω λίγο από τον αέρα μιας πόλης ασυνήθιστα μεγάλης για τα δεδομένα της Ελλαδίτσας μας.
Ε λοιπόν αυτό που είναι εντυπωσιακό με τα τραίνα είναι η διαφορά του έξω από το μέσα. Μέσα στο τραίνο είσαι ο ταξιδευτής, αυτός που βλέπει εικόνες να αλλάζουν, σταθμοί να εναλλάσονται μπροστά σου, πρόσωπα να μπαίνουν και να βγαίνουν, εκφράσεις να αλλάζουν. Μπορώ να πω πως δεν θα μελαγχολήσεις ούτε μια στιγμή, δεν θα βαρεθείς ποτέ.
Και μετά έρχεται το έξω από το τραίνο. Ο σταθμός. Εκεί που είσαι μόνος σου και περιμένεις. Η θέα σταθερά ίδια. Περιμένει ένα τραίνο, για να νοιώσει μια πέντε λεπτών ευτυχία. Να ακούσει φωνές, να δει χαμόγελα και δάκρυα, να ακούσει μουσικές. Και όταν δεν υπάρχει τραίνο, η απόλυτη μοναξιά. Μόνο κάρβουνα, μαυρίλα και ατελείωτες γραμμές.
Ε λοιπόν υπάρχει τίποτα πιο κοινό με την ζωή μας από τα τραίνα; Είμαστε ταξιδιώτες στις ζωές των άλλων και ταυτόχρονα είμαστε σταθμοί που περιμένουμε τραίνα. Η ζωή μας παίζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις. Την μία είσαι ένας ταξιδιώτης που ψάχνει σταθμό και την άλλη είσαι εσύ ο σταθμός και η διαφορά;;; Καμμία... απλά η αίσθηση του "δίνω ευτυχία" ή του "παίρνω ευτυχία"... κατάλαβες INTERCITY μου;;; ;)

Δίχως λόγια...

Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος...

Τελείωσαν και οι εκλογές στην Ιταλία. Οριακά κέρδισε ο κεντροαριστερός συνασπισμός του Ρομάνο Πρόντι, παρ'όλο που όλες οι δημοσκοπήσεις τον έδιναν νικητή και με τεράστια διαφορά. Κύριο πλεονέκτημα του κεντροαριστερού ηγέτη, σύμφωνα με όσα έλεγαν οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές, ήταν η έφεση του Μπερλουσκόνι (ηγέτη του κεντροδεξιού συνασπισμού) στις γκάφες.
Μήπως κάπως έτσι δεν ήταν τα πράγματα και στις εκλογές των Η.Π.Α; Μήπως δεν φάνταζε σαν σίγουρος χαμένος ο Μπους, ακριβώς για τον ίδιο λόγο; (Αν και σε ένα crash test η βλακεία του προέδρου των Η.Π.Α είναι αποδεδειγμένα ανυπέρβλητη).
Τί συμβαίνει λοιπόν; Αρχίζω και έχω την αίσθηση πως η πολιτική διαμάχη έχει ξεφύγει από τις ιδεολογικές κόντρες περασμένων δεκαετιών. Αυτό που πλέον μετράει δεν είναι το τι πρεσβεύει ο καθένας, αλλά το πόσο αρεστός είναι στον κόσμο και μεταξύ μας ένας άνθρωπος χαμηλού IQ, ακριβώς όπως οι δύο αυτοί "πολιτικοί", μέσα από την βλακεία τους, είναι συμπαθείς. Ο κόσμος μάλλον τους αντιμετωπίζει με μια συμπάθεια, που τους οδηγεί σε ανέλπιστες πολιτικές επιτυχίες.
Όμως αυτή ακριβώς είναι η παγίδα. Μια παγίδα που ξεκίνησε να στήνεται με το επιχείρημα "όλοι είναι ίδιοι", οδήγησε ένα σημαντικό κομμάτι του λαού, στην απαξίωση της πολιτικής και τους ώθησε σε επιλογές που είχαν να κάνουν με οτιδήποτε άλλο, εκτώς από προτάσεις για την επίλυση σοβαρών προβλημάτων.
Στην Ελλάδα, η τακτική αυτή μάλλον δεν προχώρησε, αν και έχουν κάνει την εμφάνισή τους "πολιτικές προσωπικότητες", που ποντάρουν σε βλακείες για να εξελιχθούν. Πώς αλλοιώς να κρίνω την κίνηση του υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών, όταν κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία, ζήτησε το 12άρι της γείτονος χώρας στον διαγωνισμό της Eurovision. Ελπίζω σε επόμενες συζητήσεις για θέματα, όπως το Αιγαίο ή το Κυπριακό, να μην χρησιμοποιηθεί η Eurovision ως κίνηση ανταπόδωσης.
Ή πως αλλοιώς να χαρακτηρίσω την ομιλία του Υπουργού Ανάπτυξης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, όταν αντί να αναφερθεί σε θέματα όπως η ακρίβεια, που μαστίζει την χώρα μας, επέλεξε να θεωρήσει επιτυχημένη την κυβέρνηση, γιατί καταφέραμε επί των ημερών της να κερδίσουμε την πρωτιά στην Eurovision, και το χρυσό στο Euro της Πορτογαλίας και στο Eurobasket της Σερβίας;;;
Η βλακεία προχωράει λοιπόν... προχωράει και θριαμβεύει. Κερδίζει στο πολιτικό παιχνίδι. Όσα δεν κατάφεραν πολιτικοί τεραστίου διαμετρήματος μπορεί να τα προσφέρει σε κάποιον η προβολή της βλακείας του και η επένδυση του μέλλοντός του σε αυτή;
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ο κόσμος έπαψε να ασχολείται με τα κοινά. Έπαψε να είναι πολιτικό ον. Ανέχεται όσα συμβαίνουν γύρω του θεωρώντας πως ο λόγος του δεν μετράει. Και όταν καλείται να επιλέξει ποιός θα τον εκπροσωπήσει, επιλέγει τον κατά την γνώμη του, λιγότερο επικύνδηνο... τον περισσότερο βλάκα... και κάπου εκεί έχουμε κολλήσει πλέον.
Ο πανηλίθιος έγινε πλανητάρχης, ενώ ο ηλίθιος έχασε μια εκλογική μάχη για λίγες μόνο ψήφους.... τί άλλο θα ζήσουμε;;;

Μερόνυχτα ραδιοφώνου

Από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι την αγάπη μου γι'αυτή την συσκεούλα που λέγεται ραδιόφωνο. Η μητέρα μου μου έλεγε πως όταν ήμουν μικρός στο πάρκο, μου έβαζε μαζί με τα μωρουδίστικα παιχνίδια και ένα ραδιόφωνο. Άκουγα μουσικές και φωνές και ηρεμούσα. Άλλες φορές, μάλλον θέλοντας να κάνω γνωριμίες, προσπαθούσα να βγάλω τους ανθρώπους μέσα από το ραδιόφωνο και επειδή δεν είχα πειστικά επιχειρήματατο πέταγα. Θα σκεφτόμουν πως αν έσπαγε, όλοι όσοι μίλαγαν μέσα σε αυτό θα γίνονταν η παρέα μου στο πάρκο μου.
Μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως οι φωνές αυτές ήταν μακρυά, αλλά ήξεραν να λένε ωραίες ιστορίες. Θυμάμαι να κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας, και να ακούω τα παραμυθάκια της θείας Λένας. Απ'ότι έμαθα χρόνια αργότερα, μάλλον αυτή η θεία Λένα θα είχε πολλά ανιψάκια... σχεδόν όλα τα Ελληνόπουλα.
Χρόνια αργότερα, σαν μαθητής του Λυκείου, συνήθιζα να διαβάζω τα μαθήματα, κυρίως τα μαθηματικά, τις φυσικές και τις χημείες, παρέα με ένα ραδιόφωνο. Έλυνα τις ασκήσεις συντροφιά με απαλή μουσική, ή έγραφα εκθέσεις ακούγωντας εκπομπές για νέους από το Δεύτερο Πρόγραμμα.
Ύστερα ήρθαν τα φοιτιτικά χρόνια στην Πάτρα, οι φοιτιτικές παρέες, τα πάρτι,και το ραδιοφωνάκι ακόμα ήτν δίπλα μου. Άλλοτε μου μίλαγε για τις πολιτικές εξελίξεις και άλλοτε συνομοτούσε μαζί μου, για να φέρουμε μια κοπέλα στην βραδινή μας μοναξιά.
Πέρασαν και αυτά τα χρόνια. Σήμερα εργαζόμενος πια, έχω το ραδιοφωνάκι μου στο γραφείο να μου κάνει παρέα, το ραδιοφωνάκι μου στο δρόμο, για να με χαλαρώνει όταν μπλοκάρω στην κίνηση της Αθήνας, το ραδιοφωνάκι μου δίπλα στο κρεββάτι το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Μεγάλη υπόθεση το πόσο άμεσο είναι αυτό το παλιάς τεχνολογίας ραδιοφωνάκι μου. Κρύβει αναμνήσεις, αισθήματα, σκέψεις... κάτι σαν το blog μου... ε λοιπόν τα πάντρεψα. Έβαλα ένα ραδιοφωνάκι και στο blog μου. Τώρα είναι σχεδόν τελείο... λείπουν μόνο κάποιες μυρωδιές... ίσως στο πέρασμα του χρόνου η τεχνολογία να μου επιτρέψει να τις φέρω κι αυτές εδώ. Αρώματα λουλουδιών, ήχους πουλιών... ένας κήπος... και στο τραπεζάκι του στη μέση του κήπου, να τραγουδάει ακόμα το ραδιοφωνάκι μου...

Απόλυση...

και έρχεται ένα ωραία πρωί και σου λένε, κύριε τέλος. Η εταιρεία κλείνει, μπαίνει σε διαδικασία εκκαθάρισης (λοιπόν αυτές οι sic λέξεις κρύβουν παγίδες τελικά) και δεν αντέχει να σας πληρώνει άλλο. Οπότε έχεις δύο επιλογές:
ΕΠΙΛΟΓΗ 1: Παίρνεις την χρυσή ευκαιρία στο χέρι και ψάχνεις για δουλειά.
ΕΠΙΛΟΓΗ 2: Συνεχίζεις να εργάζεσε στην "υπό εκκαθάριση εταιρεία", ανασφάλιστος φυσικά και ελπίζοντας να πάρεις και μια αποζημίωση...
και μετά πας στην πολιτική... στο Υπουργείο Απασχόλησης (άλλος sic όρος αυτός) και λες ρε παλλικάρια τί παίζει;;; Τί μπορεί να γίνει;;; Και η απάντηση;;; Μάλλον από τα μεγάλα κεφάλια των περί οικονομικών θεμάτων η απάντηση είναι πως και αυτή ακόμα την αποζημίωση θα πρέπει μάλλον να την καταργήσουμε ως όρο.
Και συνεχίζεις να σκύβεις το κεφάλι και να παλεύεις την ζωή σου, χωρίς συμμάχους.. και με αγώνες κούφιουςς. Βλέπεις σε κάθε αγώνα πλέον δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Όλοι ψάχνουν την πάρτη τους. Οι αντιπολιτευόμενοι να ρίξουν τους κυβερνώντες, οι κυβερνώντες να φουσκώσουν τα πορτοφόλια τους. Οι συνδικαλιστές να γίνουν βουλευτές, οι δημοσιογράφοι το ίδιο... αναρωτιέμαι καμμιά φορά... ο Θεός (αν υπάρχει Θεός πια) τί συμφέρον έχει;;;
Στη Γαλλία άκουσα βγήκαν οι νέοι στους δρόμους. Και περιμένω... να βγουν κι εδώ και στην Αγγλία και στην Γερμανία.. και σε όλη την Ευρώπη. Να φωνάξουν οι άνθρωποι πως δεν είναι ανταλλακτικά, αλλά ζωντανοί οργανισμοί. Πως δεν φτιάχτηκε ο άνθρωπος για να υπηρετεί οικονομικούς δείκτες, αλλά οι δείκτες για να διευκολύνουν τον άνθρωπο. Πως δεν ζεις για να δουλέψεις, αλλά πως δουλεύεις για να ζεις... πώς πώς πώς.... πώς το αίμα που έχει χυθεί για τις ανθρώπινες ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα δεν χύθηκε άδικα... ΛΕΣ;

Ταξίδι στο χρόνο

Παρασκευή, 31/3/2006, και ώρα 00:00.
Το pc μου καίγεται... και ένα αλλοιώτικο Σαββατοκύριακο στην Αθήνα ξεκινάει.
Δεν είμαι από εδώ, ήρθα για δουλειά, ελπίζοντας να φύγω το συντομότερο δυνατόν... και όμως έμεινα. Δεν έψαξα για παρέες και όσες δημιούργηθηκαν, από τύχη ίσως δεν είχαν τα στοιχεία εκείνα που θα τις κρατούσαν δυνατές. Έμεινα λοιπόν άλλος ένας από την επαρχία που παλεύει μόνος του μέσα στην χαβούζα που κάποιοι κατάντησαν την Αθήνα μας... και...


Σάββατο,1/4/2006...
Ξύπνησα κατά τις 7 το πρωί... για τα δεδομένα τα δικά μου πολύ πρωί... τράβηξα σε ένα πεζόδρομο λίγο κοντά στο σπίτι μου. ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΗΠΕΙΡΟΣ, κάτω από έναν ήλιο που έλαμπε. Η Αθήνα ξυπνά. Παρήγγειλα έναν διπλό ελληνικό και κοίταζα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα τα σπίτια, τα μαγαζιά, τους παππούδες που ανά δύο περπατούσαν στον πεζόδρομο, συζητώντας την πολιτική κατάσταση.... ξάφνου η μουσική.... ναι έχει και μουσική αυτό το καφενεδάκι... ο Μητσιάς να τραγουδάει το ερωτικό και να ανατριχιάζεις και μετά η Μαρινέλλα να τραγουδάει τα αμερικάνικά της... ξεχασμένος αυτός ο καφενές δύο δεκαετίας πίσω... πίσω κι εγώ δύο δεκαετίες στο χρόνο...
Αλλάξαμε... τότε πηγαίναμε στο Λύκειο για μπάσκετ, συζητάγαμε για τις συμμαθήτριες μας... πώς ντύνονταν, ποιά μας χαμογελούσε και γιατί άραγε και σχεδιάζαμε τί θα κάναμε το απόγευμα (μάλλον πάλι για μπάσκετ) και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε άντρες, να πηγαίνουμε για ποτά, να ακούμε ροκ και να χορεύουμε με αυτήν που μας χαμογελούσε αγκαλιά... Είκοσι χρόνια....
Οι ώρες έφυγαν το Σάββατο... και πήγα πάλι στο σπίτι... έψαξα τα συρτάρια... το απολυτήριο του Λυκείου, μια φωτογραφία με εμένα ανάμεσα στον πατέρα μου και στην μάνα μου, από εκείνα τα χρόνια που ήμουν ακόμα παιδάκι στο χωριό μου... το πτυχίο των αγγλικών... μια φωτογραφία από μια σχολική εκδρομή.... Είκοσι χρόνια....
Κοίταξα το καμμένο μου pc... την Δευτέρα θα πρέπει να το φτιάξω... είναι καλή παρέα μετά την δουλειά... κοίταξα δίπλα του... η κιθάρα μου... χμμμμμ... την έβγαλα από το κάλλυμα της και γρατζούνισα τις χορδές της... ήθελε κούρδισμα.. τόσα χρόνια παρατημένη άρχισα να την γρατζουνάω και πάλι....
"Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ..."
Και μετά στο κάλλυμα της ξανά... όχι για άλλα είκοσι χρόνια... είναι πολλά είκοσι χρόνια... γεμάτα στιγμές που πρέπει να τις θυμάσε στον κόσμο των bits και των bytes που κάποιοι θέλουν να ζήσεις... πρέπει να περπατήσεις ξανά στις πόλεις... να μυρίσεις και πάλι το αγιόκλημα, να πιάσεις και πάλι μια μπάλα και να ξεκολλήσεις από τον ψεύτικο κόσμο των υπολογιστών... να χαμογελάσεις στον διπλανό σου και να του πεις και πάλι μια καλημέρα... δύσκολα πράγματα;; Είκοσι χρόνια μετά... πρέπει να κάνεις τον κόσμο τόσο όμορφο όσο ήταν είκοσι χρόνια πριν... όχι μόνο για εσένα... για εσένα, για τα παιδιά σου, για τα εγγόνια σου...