Στον σταθμό του τραίνου...

Τα ταξίδια που έχω κάνει με τραίνο είναι πολλά. Μέχρι τα 18 μου η συνηθισμένη διαδρομή ήταν από το χωριό μου στην Αθήνα. Μέχρι τα 18 μου το παράπονό μου ήταν πως δεν είχα κάνει ένα ταξίδι μόνος μου. Να μπω στο τραίνο, να κάτσω στο μπαρ του, να απολαύσω τις εναλλαγές των τοπίων από το παράθυρό του, καπνίζοντας και πίνοντας το καφεδάκι μου, μισοβυθισμένος άλλωστε σε σκέψεις και άλλοτε παρατηρώντας τα πρόσωπα αυτών που έκαναν το ταξίδι μαζί μου.
Στα 18 μου και μετά από τις Πανελλήνιες βρέθηκα στην Πάτρα. Όχι μακριά από το χωριό μου, μόλις μία ώρα και ΄τριάντα λεπτά απόσταση. Τα ταξίδια με τραίνο πολλαπλασιάστηκαν, σχεδόν δύο κάθε δεκαπέντε μέρες και κάποια "κρυφά" στο ενδιάμεσο, για την Αθήνα, είτε για να δω φίλους, είτε απλά για να πάρω λίγο από τον αέρα μιας πόλης ασυνήθιστα μεγάλης για τα δεδομένα της Ελλαδίτσας μας.
Ε λοιπόν αυτό που είναι εντυπωσιακό με τα τραίνα είναι η διαφορά του έξω από το μέσα. Μέσα στο τραίνο είσαι ο ταξιδευτής, αυτός που βλέπει εικόνες να αλλάζουν, σταθμοί να εναλλάσονται μπροστά σου, πρόσωπα να μπαίνουν και να βγαίνουν, εκφράσεις να αλλάζουν. Μπορώ να πω πως δεν θα μελαγχολήσεις ούτε μια στιγμή, δεν θα βαρεθείς ποτέ.
Και μετά έρχεται το έξω από το τραίνο. Ο σταθμός. Εκεί που είσαι μόνος σου και περιμένεις. Η θέα σταθερά ίδια. Περιμένει ένα τραίνο, για να νοιώσει μια πέντε λεπτών ευτυχία. Να ακούσει φωνές, να δει χαμόγελα και δάκρυα, να ακούσει μουσικές. Και όταν δεν υπάρχει τραίνο, η απόλυτη μοναξιά. Μόνο κάρβουνα, μαυρίλα και ατελείωτες γραμμές.
Ε λοιπόν υπάρχει τίποτα πιο κοινό με την ζωή μας από τα τραίνα; Είμαστε ταξιδιώτες στις ζωές των άλλων και ταυτόχρονα είμαστε σταθμοί που περιμένουμε τραίνα. Η ζωή μας παίζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις. Την μία είσαι ένας ταξιδιώτης που ψάχνει σταθμό και την άλλη είσαι εσύ ο σταθμός και η διαφορά;;; Καμμία... απλά η αίσθηση του "δίνω ευτυχία" ή του "παίρνω ευτυχία"... κατάλαβες INTERCITY μου;;; ;)