Απόλυση...

και έρχεται ένα ωραία πρωί και σου λένε, κύριε τέλος. Η εταιρεία κλείνει, μπαίνει σε διαδικασία εκκαθάρισης (λοιπόν αυτές οι sic λέξεις κρύβουν παγίδες τελικά) και δεν αντέχει να σας πληρώνει άλλο. Οπότε έχεις δύο επιλογές:
ΕΠΙΛΟΓΗ 1: Παίρνεις την χρυσή ευκαιρία στο χέρι και ψάχνεις για δουλειά.
ΕΠΙΛΟΓΗ 2: Συνεχίζεις να εργάζεσε στην "υπό εκκαθάριση εταιρεία", ανασφάλιστος φυσικά και ελπίζοντας να πάρεις και μια αποζημίωση...
και μετά πας στην πολιτική... στο Υπουργείο Απασχόλησης (άλλος sic όρος αυτός) και λες ρε παλλικάρια τί παίζει;;; Τί μπορεί να γίνει;;; Και η απάντηση;;; Μάλλον από τα μεγάλα κεφάλια των περί οικονομικών θεμάτων η απάντηση είναι πως και αυτή ακόμα την αποζημίωση θα πρέπει μάλλον να την καταργήσουμε ως όρο.
Και συνεχίζεις να σκύβεις το κεφάλι και να παλεύεις την ζωή σου, χωρίς συμμάχους.. και με αγώνες κούφιουςς. Βλέπεις σε κάθε αγώνα πλέον δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Όλοι ψάχνουν την πάρτη τους. Οι αντιπολιτευόμενοι να ρίξουν τους κυβερνώντες, οι κυβερνώντες να φουσκώσουν τα πορτοφόλια τους. Οι συνδικαλιστές να γίνουν βουλευτές, οι δημοσιογράφοι το ίδιο... αναρωτιέμαι καμμιά φορά... ο Θεός (αν υπάρχει Θεός πια) τί συμφέρον έχει;;;
Στη Γαλλία άκουσα βγήκαν οι νέοι στους δρόμους. Και περιμένω... να βγουν κι εδώ και στην Αγγλία και στην Γερμανία.. και σε όλη την Ευρώπη. Να φωνάξουν οι άνθρωποι πως δεν είναι ανταλλακτικά, αλλά ζωντανοί οργανισμοί. Πως δεν φτιάχτηκε ο άνθρωπος για να υπηρετεί οικονομικούς δείκτες, αλλά οι δείκτες για να διευκολύνουν τον άνθρωπο. Πως δεν ζεις για να δουλέψεις, αλλά πως δουλεύεις για να ζεις... πώς πώς πώς.... πώς το αίμα που έχει χυθεί για τις ανθρώπινες ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα δεν χύθηκε άδικα... ΛΕΣ;