ΕΔΩ ΛΟΝΔΙΝΟ

Παρασκευή και ώρα 19:25, βρίσκομαι ήδη στο αεροπλάνο της British Airways, στην πρώτη μου απόπειρα να δω τον έξω κόσμο... τον εκτώς Ελλάδας εννοώ. Έχω μείνει στις εντώς συνόρων κουβέντες, για ξενέρωτους Άγγλους, συντηρητικούς, πουριτανούς, δήθεν και ομολογώ πως η διάθεσή μου δεν είναι και θετική προς αυτούς. Μετά από τέσσερις ώρες στον αέρα, η προσγείωση, οι έλεγχοι διαβατηρίων και η μετάβασή μου στο Heathrow Express, που θα με μεταφέρει στο σιδηροδρομικό κόμβο της Αγγλίας, γνωστό και ως Paddington.
Αυτό το τραίνο, το Heathrow Express εννοώ, είναι και η πρώτη μου επαφή με την Αγγλική πραγματικότητα και εκεί μένω πραγματικά άφωνος. Ένα τραίνο, συνώνυμο της καθαριότητας και της άνεσης. Η τηλεόραση που εκπέμπει στα βαγόνια του, αναλαμβάνει να σου μεταφέρει τα τελευταία νέα του Ηνωμένου Βασιλείου και του κόσμου γενικότερα και πολύ ομαλά να σε φέρει από τον αέρα στην ζωή στο Ηνωμένο Βασίλειο. Καταλαβαίνεις πως βρίσκεσε κάπου αλλού και αρχίζεις να αναρωτιέσε για το πόσο ξενέρωτοι μπορεί τελικά να είναι αυτοί.
Το επόμενο σοκ, έρχεται κάμποσα λεπτά της ώρας αργότερα. Από το Paddington μέχρι το Maida Vale, δεν είναι μεγάλη απόσταση με το tube (το αγγλικό μετρό). Κατεβαίνεις και βγαίνεις στον δρόμο. Για να διασχίσεις το δρόμο δεν υπάρχει φανάρι... υπάρχουν μόνο λευκές παράλληλες λωρίδες (υπάρχουν και στην Ελλάδα, και ονομάζονται "διάβαση πεζών", αλλά μάλλον κανείς δεν γνωρίζει την σημασία της ύπαρξής τους). Περιμένω να περάσω απέναντι και αφού βλέπω ένα αυτοκίνητο να έρθει, μαθημένος από την δική μας πραγματικότητα, λέω, ας περάσει αυτός και μετά περπατάω κι εγώ. Αυτός, όμως, μαθημένος μάλλον κάπως αλλοιώς, σταματάει και περιμένω να περάσω εγώ. Στιγμιαία τα μάτια μας συναντιούνται και μάλλον απορεί με την απορία μου. Τέτοιες στιγμές μου έτυχαν πολλές στην Αγγλία μέσα σε τρεις ημέρες και με έκαναν να καταλάβω, πως μάλλον δεν είμαστε εμείς οι μάγκες στο Ελλάντα, αλλά εκείνοι στην Αγγλία.
Την επόμενη ημέρα, Σάββατο 11-11-2006, οι Άγγλοι εορτάζουν και τιμούν την συμμετοχή των Νεοζηλανδών στην άμυνα του Λονδίνου, από την Γερμανική επίθεση των Ναζί. Παρελάσεις στις γέφυρες του Τάμεση, καταθέσεις στεφάνων σε μνημεία στο κέντρο του Λονδίνου και συνηθισμένες εκδηλώσεις απότισης τιμής. Τα δικά μου βήματα με πήγαν στον Τάμεση και από εκεί, στο Imperial War Museum και σε μία έκθεση αφιερωμένη στον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Μπορούσες να δεις τα γραφεία που συσκεπτόταν, τον χώρο που κομόταν, μπορούσες να δεις τα studio του BBC, απ'όπου εκφωνούσε τα διαγγέλματά του προς τους συμπατριώτες του, μπορούσες να ακούσεις ακόμα και τις ομιλίες του. Όλο του το σπίτι, όλη του η ζωή σε ένα μουσείο. Σκέφτηκα πως όλα αυτά για μια τεράστια προσωπικότητα, δεν θα τα έβλεπα ποτέ στην Ελλάδα. Η φωνή του Βενιζέλου, κυκλλοφορεί μόνο σε σπάνια cds, τα σπίτια μεγάλων προσωπικοτήτων, κλειστά και τα πιο τυχερά από αυτά με μια ταμπέλα απ'έξω "ΕΔΩ ΕΖΗΣΕ Ο... ", καμμία αναφορά σε έργα, καμμία μεταφορά γεγονότων σε παρόντα χρόνο, καμμία επαφή του απλού πολίτη με αυτές τις προσωπικότητες. Μένει μόνο η σχολική επαφή, ή ότι καταφέρουμε να πάρουμε από αυτούς ψάχνοντας μόνοι μας... όσοι αντέχουμε και μπορούμε ακόμα να ψάξουμε.
Ακολούθησε μια βόλτα στο κέντρο του Λονδίνου, περισσότερο για να θαυμάσω βιτρίνες, φωτάκια και Χριστουγεννιάτικα Στολίδια... όμως το δικό μου μάτι εντυπωσιάστηκε από κάτι πιο απλό: Γραμμένο στη βάση του δρόμου, στην προσπάθεια σου να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, διαβάζεις: LOOK LEFT ή LOOK RIGHT, ανάλογα με την κατεύθυνση από όπου έρχονταν τα αυτοκίνητα. Γραμμένο για να βοηθήσει τους ξένους επισκέπτες του Λονδίνου; Γραμμένο από σεβασμό στον οποιοδήποτε πολίτη και στην αξία της κάθε ζωής; Δύο λέξεις τόσο απλές, που κρύβουν μια ένδειξη ενδιαφέροντος του κράτους, προς τον πολίτη του (ή και τον επισκέπτη του), κάτι που εμείς εδώ, μάλλον θα κάνουμε χρόνια να το δούμε.
Κλείνοντας, κάτι ακόμα για αυτούς τους ξενέρωτους τους Άγγλους... μπαίνοντας σε ένα μαγαζί για να πάρω ένα σαντουϊτσάκι... αναποφάσιστος, νοιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο και βλέπω έναν χαμογελαστό κυριούλι, κάπου γύρω στα 65, να με ρωτάει... θα σας πείραζε να περάσω μπροστά από εσάς; Χμμμμμ... ο σεβασμός στην ούρα... ο σεβασμός στην προτεραιότητα, την ώρα που εμείς οι Έλληνες πέφτουμε μπουλούκι, οπουδήποτε, έτσι για να είμαστε πρώτοι... γιατί άραγε είναι πάντα οι άλλοι πρώτοι;
Όχι δεν θα ήθελα να είμαι Άγγλος. Θεωρώ πως είμαστε πιο ζεστοί άνθρωποι, πιο φιλικοί, πιο εύστροφοι και πως ζούμε στην πιο όμορφη γωνιά του πλανήτη... όμως είναι που δεν είμαστε πρώτοι και που τελικά, ίσως με μια μικρούλα αλλαγή νοοτροπίας να μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα... ίσως... ε; ;)

ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ ΦΩΤΟΥΛΕΣ ΜΟΛΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΩ ΤΟ ΦΙΛΜΑΚΙ ΜΟΥ...