Ταξίδι στο χρόνο

Παρασκευή, 31/3/2006, και ώρα 00:00.
Το pc μου καίγεται... και ένα αλλοιώτικο Σαββατοκύριακο στην Αθήνα ξεκινάει.
Δεν είμαι από εδώ, ήρθα για δουλειά, ελπίζοντας να φύγω το συντομότερο δυνατόν... και όμως έμεινα. Δεν έψαξα για παρέες και όσες δημιούργηθηκαν, από τύχη ίσως δεν είχαν τα στοιχεία εκείνα που θα τις κρατούσαν δυνατές. Έμεινα λοιπόν άλλος ένας από την επαρχία που παλεύει μόνος του μέσα στην χαβούζα που κάποιοι κατάντησαν την Αθήνα μας... και...


Σάββατο,1/4/2006...
Ξύπνησα κατά τις 7 το πρωί... για τα δεδομένα τα δικά μου πολύ πρωί... τράβηξα σε ένα πεζόδρομο λίγο κοντά στο σπίτι μου. ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΗΠΕΙΡΟΣ, κάτω από έναν ήλιο που έλαμπε. Η Αθήνα ξυπνά. Παρήγγειλα έναν διπλό ελληνικό και κοίταζα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα τα σπίτια, τα μαγαζιά, τους παππούδες που ανά δύο περπατούσαν στον πεζόδρομο, συζητώντας την πολιτική κατάσταση.... ξάφνου η μουσική.... ναι έχει και μουσική αυτό το καφενεδάκι... ο Μητσιάς να τραγουδάει το ερωτικό και να ανατριχιάζεις και μετά η Μαρινέλλα να τραγουδάει τα αμερικάνικά της... ξεχασμένος αυτός ο καφενές δύο δεκαετίας πίσω... πίσω κι εγώ δύο δεκαετίες στο χρόνο...
Αλλάξαμε... τότε πηγαίναμε στο Λύκειο για μπάσκετ, συζητάγαμε για τις συμμαθήτριες μας... πώς ντύνονταν, ποιά μας χαμογελούσε και γιατί άραγε και σχεδιάζαμε τί θα κάναμε το απόγευμα (μάλλον πάλι για μπάσκετ) και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε άντρες, να πηγαίνουμε για ποτά, να ακούμε ροκ και να χορεύουμε με αυτήν που μας χαμογελούσε αγκαλιά... Είκοσι χρόνια....
Οι ώρες έφυγαν το Σάββατο... και πήγα πάλι στο σπίτι... έψαξα τα συρτάρια... το απολυτήριο του Λυκείου, μια φωτογραφία με εμένα ανάμεσα στον πατέρα μου και στην μάνα μου, από εκείνα τα χρόνια που ήμουν ακόμα παιδάκι στο χωριό μου... το πτυχίο των αγγλικών... μια φωτογραφία από μια σχολική εκδρομή.... Είκοσι χρόνια....
Κοίταξα το καμμένο μου pc... την Δευτέρα θα πρέπει να το φτιάξω... είναι καλή παρέα μετά την δουλειά... κοίταξα δίπλα του... η κιθάρα μου... χμμμμμ... την έβγαλα από το κάλλυμα της και γρατζούνισα τις χορδές της... ήθελε κούρδισμα.. τόσα χρόνια παρατημένη άρχισα να την γρατζουνάω και πάλι....
"Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ..."
Και μετά στο κάλλυμα της ξανά... όχι για άλλα είκοσι χρόνια... είναι πολλά είκοσι χρόνια... γεμάτα στιγμές που πρέπει να τις θυμάσε στον κόσμο των bits και των bytes που κάποιοι θέλουν να ζήσεις... πρέπει να περπατήσεις ξανά στις πόλεις... να μυρίσεις και πάλι το αγιόκλημα, να πιάσεις και πάλι μια μπάλα και να ξεκολλήσεις από τον ψεύτικο κόσμο των υπολογιστών... να χαμογελάσεις στον διπλανό σου και να του πεις και πάλι μια καλημέρα... δύσκολα πράγματα;; Είκοσι χρόνια μετά... πρέπει να κάνεις τον κόσμο τόσο όμορφο όσο ήταν είκοσι χρόνια πριν... όχι μόνο για εσένα... για εσένα, για τα παιδιά σου, για τα εγγόνια σου...