ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...

Καλέ εσείς διακοπές θα πάτε φέτος;

Ξυπνάω κάθε μέρα κατά τις 7 το πρωί... προλαβαίνω μέσω internet να έχω μια πρώτη ματιά στα γεγονότα της ημέρας, να πιω ένα καφέ, τροχάδην στη στάση του λεωφορείου κατά τις 8... ε κάπου στις 9 να είμαι στη δουλειά... και πάντα με το mp3-player, στην τσέπη και τα ακουστικά στ'αυτιά, όχι τίποτα άλλο, αλλά να με τη μουσικούλα και η ώρα στο λεωφορείο φεύγει πιο γρήγορα και γλυτώνεις τον θόρυβο από τα φορτηγά, τα μηχανάκια και τα λοιπά οχήματα, που σε συνοδεύουν στο "ποτάμι".
Σήμερα, όλως περιέργως και πάνω που ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης), προσπαθούσε να με πείσει πως "το καραντί θα μας μπατάρει"... μπαταρία τέλος... μια σιχτίρα από μέσα μου, τα ακουστικά στην τσέπη και άρχισα να κοιτάω γύρω μου... ε δεν μπορεί... ένα γεμάτο λεωφορείο, πήχτρα οι φουκαράδες μέσα, κάτι ενδιαφέρων θα ακούσω...
Δεξιά μου, δίπλα στη μεσαία πόρτα, κάθοταν δύο κυρίες, καλοβαλμένες, γύρω στα 45 και είχαν πιάσει την ψιλή την πάρλα...
"Εσείς διακοπές θα πάτε;"
"Ναι φεύγουμε την άλλη Δευτέρα"
"Σε κάποιο νησί;"
"Όχι καλέ.. στο χωριό του άντρα μου, στην Βυτίνα κοντά... έχει καθαρό αέρα, δεν θα πληρώσουμε ξενοδοχείο, ε φτηνά..."
"Και τα παιδιά; Μαζί;"
"Μπαααααααα ο Χρηστάκης είναι στα Κήθυρα με την κοπελιά του εώ και δυο εβδομάδες, σε δεκαπέντε μέρες θα γυρίσει και η Βασιλικούλα με μια συμφοιτητρία της την έχει κάνει για Παξούς"
Τώρα μεταξύ μας βέβαια, πως γίνεται ο μπαμπάς και η μαμά, να την βγάζουν στην φτήνια και τα παιδιά, να έχουν πάρει σβάρνα τα νησιά, εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ, ξέρω πως αυτό είναι ελαφρώς κουτσομπολιό, αλλά εμένα δεν με νοιάζει καθόλου, η ώρα να περάσει...
Α! Κατέβηκαν... τώρα;
Τώρα κενό... κεφάλι περισκόπιο... κοιτάμε αριστερά... μπρος, πίσω... χμμμμμ... να και η πιτσιρίκα με τις σημειώσεις στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο...
ΑΓΓΕΛΕ ΝΤΡΟΠΗ, είπα από μέσα μου... αλλά από την άλλη, έχω ακόμα δεκαπέντε λεπτά, μέχρι την δουλειά... οπότε... σαρδόνιο χαμόγελο, τεντωμένο αυτί και το κουτσομπολιό συνεχίζεται...
"Όχι σου λέω... δεν πάω πάλι Σαντορίνη... πάμε Σκόπελο καλύτερα;;; Τρία χρόνια, όλο Σαντορίνη πάμε... ξενέρωσα. Σκέψου το. Θα περάσω το απόγευμα από το σπίτι μωρό μου, να μου πεις τι κανόνισες... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ!!! Νισάφι.. Φιλάκια... Τα λέμε γεια"
Αυτό ήταν όλο; Τστστστσ... γυναίκα και μίλησε τόσο λίγο στο κινητό;;;Α! τώρα παίρνει αυτή... χμμμ..
"Ναι με πήρε... ναι πάλι Σαντορίνη ήθελε να πάμε... ε δεν μπορώ άλλο... του το 'πα. Φέτος θα πάμε αλλού. Ναι. Ναι. Όοοοοοοοοχι... κι εσείς;;; Ααααααααααααα... ε ο Τάκης είναι πιο βολικός, τυχερή είσαι.... Πήγες; Ναι; Τα πήρες; Και πότε φεύγετε;;; Την Κυριακή ε;;; Ε να κανονίσουμε να βρεθούμε πριν φύγετε... Πάρε τον Τάκη και ελάτε από το σπίτι ... ναι..."
Ώπα μάστορα... εδώ κατεβαίνουμε και κουτσομπολιό τέλος... αηδία κατάντησες πια.
Από την στάση η δουλειά είναι δεν είναι ένα τσιγάρο... με τις τελευταίες τζούρες, στο περίπτερο έξω από το μαγαζί, διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα...
Τα περισσότερα πρωτοσέλιδα σήμερα, είχαν φωτογραφίες τον Μπους, την Κοντολία, σκηνές από τους βομβαρδισμούς... τον Μπους ε;;; Και να σε κοιτάει στα μάτια, με εκείνο το ηλίθιο βλέμμα που έχει... το τσιγάρο τελειώνει... τον κοίταξα ξανά μια φορά στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας... και η Κατίνα βγήκε από μέσα μου...
"Καλέ εσείς διακοπές θα πάτε φέτος;;;"

Παναγιά μου, Παναγιά μου

Σεργιανώντας, μεσημεριάτικα στο διαδίκτυο, είπα να περάσω από μία από τις σελίδες πολιτικού διαλόγου (και όχι μόνο), που μου αρέσει να διαβάζω (opusdays.blogspot.com). Ένα από τα θέματα, που πονάνε τον δημιούργο του blog είναι το δράμα της Κύπρου. Και όχι άδικα.
Σκαλίζοντάς το λίγο, λοιπόν, το μυαλό μου δεν πήγε στο 1974, πήγε δύο χρόνια μετά, στα 1976, τότε που στις προσπάθειες της Ελλάδας, να κυνηγήσει την Ευρώπη, ήρθε και η συμμετοχή της στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, αυτό που σήμερα έχει γίνει το καρναβάλι των λαών (με την κοροϊδευτική έννοια του όρου καρναβάλι).
Έβαλε τη μουσική η Μαρίζα Κωχ, έβαλε το στίχο Μιχάλης Φωτιάδης και η Ελλάδα, θύμησε στην Ευρώπη:
"Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια όι όι μάναμ
που πέρα ως πέρα απλώνετ' η ελιά
γύρω χρυσίζουν τ'ακρογιάλια όι όι μάναμ
και σε θαμπώνει, θαμπώνει η αντηλιά
Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε όι όι μάναμ
σκηνές αν δείτε, δείτε στη σειρά
δεν θα 'ναι κάμπινγκ για τουρίστες όι όι μάναμ
θα ΄ναι μονάχα μονάχα προσφυγιά
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου
Κι αν δείτε ερείπια γκρεμισμένα όι όι μάναμ
δεν θα 'ναι απ'άλλες, απ'άλλες εποχές
από ναπάλμ θα 'ναι καμμένα, όι όι μάναμ
θα 'ναι τα μύρια χαλάσματα του χτες.
Κι αν δείτε γη φρεσκοσκαμμένη όι όι μάναμ
δεν θα 'ναι κάμπος, 'ναι κάμπος καρπερός
σταυροί θα είναι φυτεμένοι όι όι μανάμ
που τους σαπίζει, σαπίζει ο καιρός.
Παναγιά μου, Παναγιά μου παρηγόρα την καρδιά μου
Παναγιά μου, Παναγιά μου παρηγόρα την καρδιά μου."