12 χρόνια πίσω...

Περπατούσα με ένα φιλαράκι στην Ακαδημίας... και ξαφνικά ακούω μια φωνή...
_Άγγελε!!!
Γύρισα και βλέπω ένα τύπο πάνω σε ένα μηχανάκι. Φορούσε το κράνος... τον κοίταζα, αλλά τι να καταλάβεις από ένα κράνος;;;
_Δεν με γνώρισες ε;
_Μήπως να βγάλεις το κράνος;
Έβγαλε το κράνος. Και ήταν ο Νίκος... ποιός είναι ο Νίκος θα μου πεις... άντε τώρα να ξέρεις εσύ το Νίκο. Ο Νίκος, λοιπόν, ήταν ένα μέλος της φοιτητικής μου παρέας, μιας παρέας που διαλύθηκε σαν φυσαλίδα με ένα πουφ το 1996, διαλύθηκε έτσι απότομα όπως στήθηκε, κάπου στα μέσα του 1992.
Είναι όμορφο το πως βρίσκονται άνθρωποι από άλλα μέρη σε ένα χώρο και μαγικά κάνουν μια παρέα δεμένη εντυπωσιακά, και είναι άσχημο, όταν 15 χρόνια μετά έχουν χαθεί όλοι, μάλλον ακολουθώντας ο καθένας τον ρυθμό της ζωής του.
Ο Άγγελος από την Ζάκυνθο και ο Νίκος από την Αμφιλοχία, που σπούδαζαν Πολιτικών Έργων Υποδομής, ο Παναγιώτης και ο Μπάμπης από την Πάτρα, πουσπούδαζαν μηχανολόγοι, ο Άγγελος από την Αμαλιάδα και ο Στέλίος από την Πάτρα, που σπούδαζαν ηλεκτρολόγοι, η Αθηνά, η Έφη, η Χριστίνα από την Αθήνα, η Ιωάννα από το Ηράκλειο, ο Νίκος από την Αθήνα, που σπούδαζαν Τουριστικές επιχειρήσεις, η Κατερίνα από το Καρπενήσι και η Σοφία, από την Πάτρα, που σπούδαζαν νοσηλεύτριες.
Τόσα ονόματα, χαμένα στο παρελθόν και στους ρυθμούς ο καθένας της δικής του ζωής. Κατά καιρούς, σε ώρες τρομακτικής μοναξιάς, υπάρχουν και αυτές οι ώρες, αναπολώ εκείνη την παρέα, την γεμάτη με έναν αθώο τσαμπουκά, με διάθεση να πάρει όλη τη γη και να την φέρει στα δικά της μέτρα. Να πιάσει τον κόσμο και να τον τραβήξει στο δρόμο της... και ξαφνικά από το πουθενά ο Νίκος. Και εκεί στην μέση της Ακαδημίας, ξεπήδησε ανάμεσα στους δυο μας όλη η παρέα. Βλέπεις κανέναν; Μαθαίνεις νέα τους; Είδα πριν δυο χρόνια αυτόν... όλη η παρέα στις κουβέντες μας να ζωντανεύει μαγικά και να απειλεί να ξαναενωθεί, ενάντια στο χρόνο και στον τρόπο που επέλεξε ο καθένας να ζήσει.
_ Να κανονίσουμε να πάμε για κανα καφέ ρε Άγγελε, να πούμε πιο πολλά... έχουμε να πούμε πολλά, μετά από 10 χρόνια και. Και πάρε και κανα τηλέφωνο κάποιον από τους Αθηναίους, θα πάρω κι εγώ, μπας και μεγαλώσουμε την παρέα... έχω δέκα χρόνια να τους δω.
Σήμερα τηλεφωνηθήκαμε και το κλείσαμε το ραντεβού, για την Παρασκευή. το μυαλό μου όλη την μέρα τρέχει σε εκείνη την παρέα. Μια γλυκιά νοσταλγία, και αναμνήσεις από το χαμόγελο του καθενός. Μακάρι κάποια στιγμή να βρεθούμε όλοι και πάλι στον διάδρομο του ΤΕΙ Πάτρας και να θυμηθούμε τις τρέλλες μας... τις τόσο σοβαρές για εμάς τότε, τις τόσο αθώα παιδικές με την σημερινή μας ματιά.

Κόκκινο.... όπως αγάπη

Είναι γεγονός πως την αξία της ανθρώπινης ζωής την αντιλαμβανόμαστε πιότερο, όταν την βλέπουμε να σκορπίζεται άδικα.
Στις 21 Ιουνίου του 1859 το έδαφος του Σολφερίνο, μιας πόλης της Βόρειας Ιταλίας, γεμίζει με πτώματα Αυστριακών στρατιωτών, αλλά και με αρκετούς τραυματίες, ανήμπορους να σηκωθούν από το έδαφος. Ήταν το αποτέλεσμα μιας μάχης των Γαλλικών στρατευμάτων με τα Αυστριακά.
Την μάχη και τα αποτελέσματά της πάνω στον Αυστριακό στρατό, την παρακολούθησε ο Ελβετός επιχειρηματίας Ζαν Ανρί Ντυνάν, ο οποίος σοκαρισμένος από το θέαμα, προσπαθεί να οργανώσει βοήθεια άμεσης περίθαλψης για του τραυματισμένους στρατιώτες. Οι αναμνήσεις του, από τα όσα συνέβησαν στο Σολφερίνο, καταγράφηκαν στο βιβλίο του "Αναμνήσεις από το Σολφερίνο". Το βιβλίο αυτό γράφεται στην Γενεύη και πέρα από αναμνήσεις, μέσα σε αυτό ο Ντυνάν, αναλύει και τις ιδέες του για τον εθελοντισμό.
Η αρχή για να γεννηθεί κάτι σημαντικό έχει ήδη γίνει και ένα χρόνο μετά, για την ακρίβεια στις 22 Αυγούστου του 1860, ιδρύεται επίσημα ο Ερυθρός Σταυρός, λαμβάνοντας νομική μορφή, με την υπογραφή 12 κρατών στην Συνθήκη της Γενεύης.
Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός σήμερα αριθμεί 114 μέλη και δραστηριοποιείται, όπου ο άνθρωπος έχει ανάγκη επιβίωσης.
Αν και η ημέρα ίδρυσής του είναι η 22 Αυγούστου, η 21η Ιουνίου, είναι εκείνη η ημέρα που γέννησε την ιδέα του εθελοντισμού, αλλά και της ανθρωπιστικής δράσης... ένα φως που στις απάνθρωπες μέρες που ζούμε, μας κάνει να θυμόμαστε τί μπορούν να πετύχουν οι άνθρωποι, όταν γίνονται ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!