12 χρόνια πίσω...

Περπατούσα με ένα φιλαράκι στην Ακαδημίας... και ξαφνικά ακούω μια φωνή...
_Άγγελε!!!
Γύρισα και βλέπω ένα τύπο πάνω σε ένα μηχανάκι. Φορούσε το κράνος... τον κοίταζα, αλλά τι να καταλάβεις από ένα κράνος;;;
_Δεν με γνώρισες ε;
_Μήπως να βγάλεις το κράνος;
Έβγαλε το κράνος. Και ήταν ο Νίκος... ποιός είναι ο Νίκος θα μου πεις... άντε τώρα να ξέρεις εσύ το Νίκο. Ο Νίκος, λοιπόν, ήταν ένα μέλος της φοιτητικής μου παρέας, μιας παρέας που διαλύθηκε σαν φυσαλίδα με ένα πουφ το 1996, διαλύθηκε έτσι απότομα όπως στήθηκε, κάπου στα μέσα του 1992.
Είναι όμορφο το πως βρίσκονται άνθρωποι από άλλα μέρη σε ένα χώρο και μαγικά κάνουν μια παρέα δεμένη εντυπωσιακά, και είναι άσχημο, όταν 15 χρόνια μετά έχουν χαθεί όλοι, μάλλον ακολουθώντας ο καθένας τον ρυθμό της ζωής του.
Ο Άγγελος από την Ζάκυνθο και ο Νίκος από την Αμφιλοχία, που σπούδαζαν Πολιτικών Έργων Υποδομής, ο Παναγιώτης και ο Μπάμπης από την Πάτρα, πουσπούδαζαν μηχανολόγοι, ο Άγγελος από την Αμαλιάδα και ο Στέλίος από την Πάτρα, που σπούδαζαν ηλεκτρολόγοι, η Αθηνά, η Έφη, η Χριστίνα από την Αθήνα, η Ιωάννα από το Ηράκλειο, ο Νίκος από την Αθήνα, που σπούδαζαν Τουριστικές επιχειρήσεις, η Κατερίνα από το Καρπενήσι και η Σοφία, από την Πάτρα, που σπούδαζαν νοσηλεύτριες.
Τόσα ονόματα, χαμένα στο παρελθόν και στους ρυθμούς ο καθένας της δικής του ζωής. Κατά καιρούς, σε ώρες τρομακτικής μοναξιάς, υπάρχουν και αυτές οι ώρες, αναπολώ εκείνη την παρέα, την γεμάτη με έναν αθώο τσαμπουκά, με διάθεση να πάρει όλη τη γη και να την φέρει στα δικά της μέτρα. Να πιάσει τον κόσμο και να τον τραβήξει στο δρόμο της... και ξαφνικά από το πουθενά ο Νίκος. Και εκεί στην μέση της Ακαδημίας, ξεπήδησε ανάμεσα στους δυο μας όλη η παρέα. Βλέπεις κανέναν; Μαθαίνεις νέα τους; Είδα πριν δυο χρόνια αυτόν... όλη η παρέα στις κουβέντες μας να ζωντανεύει μαγικά και να απειλεί να ξαναενωθεί, ενάντια στο χρόνο και στον τρόπο που επέλεξε ο καθένας να ζήσει.
_ Να κανονίσουμε να πάμε για κανα καφέ ρε Άγγελε, να πούμε πιο πολλά... έχουμε να πούμε πολλά, μετά από 10 χρόνια και. Και πάρε και κανα τηλέφωνο κάποιον από τους Αθηναίους, θα πάρω κι εγώ, μπας και μεγαλώσουμε την παρέα... έχω δέκα χρόνια να τους δω.
Σήμερα τηλεφωνηθήκαμε και το κλείσαμε το ραντεβού, για την Παρασκευή. το μυαλό μου όλη την μέρα τρέχει σε εκείνη την παρέα. Μια γλυκιά νοσταλγία, και αναμνήσεις από το χαμόγελο του καθενός. Μακάρι κάποια στιγμή να βρεθούμε όλοι και πάλι στον διάδρομο του ΤΕΙ Πάτρας και να θυμηθούμε τις τρέλλες μας... τις τόσο σοβαρές για εμάς τότε, τις τόσο αθώα παιδικές με την σημερινή μας ματιά.