Την Κυριακή 16-9-2007 η Ελλάδα, η καμμένη Ελλάδα, η βασανισμένη Ελλάδα αποφάσισε να δώσει στον Καραμανλή μια δεύτερη ευκαιρία. Αποφάσισε επίσης να δυναμώσει σε ψήφους τον λόγο της αριστεράς και τέλος αποφάσισε να μειώσει την δύναμη του λόγου το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε σε αυτή την εκλογική διαδικασία να είναι το μόνο χαμένο στην ουσία.
Θα περίμενε κάποιος από τα μεγαλοστελέχη ενός κόμματος εξουσίας, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ, να κλειστούν στα γραφεία τους, να ανοίξουν την ιστορία του κόμματος, να κάνουν την κριτική τους και να βρουν τί φταίει για μια ήττα τέτοιου μεγέθους. Άλλωστε η δήλωση του Παπανδρέου, την βραδιά των εκλογών, παρέπεμπε σε μια τέτοια διαδικασία, που με το πρόσχημα της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του αρχηγού θα οδηγούσε όλους με διαδικασίες αυτοκριτικής σε τέτοιες διαδικασίες.
Όμως στο ΠΑΣΟΚ εκτός από τους ρομαντικούς που ποτέ δεν στηρίχτηκαν σε μικροομαδούλες και διαδικασίες μαχαιρωμάτων, υπάρχουν και οι πολιτικοί τυχοδιώκτες. Αυτοί που δεν θα σταματήσουν σε τίποτα, αρκεί να δουν τον εαυτό τους θρονιασμένο σε μια άνετη πολυθρόνα και τον λαό κάτω από την καρέκλα, να τους αποθεώνει.
Το 1993 οι εκσυγχρονιστές ξεκινούν την αμφισβήτηση στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ αν και κυβέρνηση ζει καταστάσεις κομματικού εμφυλίου. Το 1996 ο Παπανδρέου βρίσκεται στο Ωνάσειο και ο Σημίτης απαιτεί να εκλεγεί άλλος πρωθυπουργός που θα μπορέσει να κυβερνήσει την χώρα. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ μεταξύ Αρσένη, Σημίτη και Τσοχατζόπουλου, επιλέγει τον Σημίτη, για να ασκεί πρωθυπουργικά καθήκοντα. Το ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε προσυνεδριακή περίοδο, ωστέ να προχωρήσει και σε αλλαγή πρωθυπουργού. Στην περίοδο αυτή έρχεται ο θάνατος του Ανδρέα, αλλά το ΠΑΣΟΚ προχωράει σε συνέδριο, μια εβδομάδα αργότερα. Με θέματα ανοιχτά στην κοινωνία και το λαό να περιμένει πέρα από την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, να ακούσει και τις απόψεις των στελεχών του κινήματος για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν τον τόπο, ο Σημίτης αποφασίζει να θέσει το μεγάλο πολιτικό ζήτημα: "ή με κάνετε αρχηγό ή παραιτούμαι από πρωθυπουργός" και με άξονα αυτό το εκβιαστικό δίλλημα πετυχαίνει αυτό που επεδίωκε και για το οποίο εργαζόταν για τουλάχιστον τρία χρόνια. Να γίνει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Η επόμενη ημέρα ήταν για το ΠΑΣΟΚ μέρα απαξίωσης κεντρικών στελεχών του περιβάλλοντος Παπανδρέου. Νέα πρόσωπα εμφανίζονται σαν αλεξιπτωτιστές από το πουθενά και κυβερνούν τον τόπο με άξονα όχι τις πολιτικές θέσεις, αλλά την πορεία των αριθμών. Η αριθμολαγνεία, που είναι δουλειά τεχνοκρατών, γίνεται κεντρικός πολιτικός λόγος και αυτό γίνεται φανερό πως απογοητεύει τους Έλληνες. Τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ πέφτουν αν και το κόμμα εκλέγεται για μια ακόμα φορά κυβέρνηση (οριακά) στις εκλογές του 2000.
Μέσα από μια τετραετία πολλών έργων είναι αλήθεια, αλλά με μια αποστροφή της πολιτικής ηγεσίας προς των απλό πολίτη και την επίλυση των καθημερινών μικρών αλλά ταυτόχρονα σημαντικών προβλημάτων, οδηγούμαστε στις εκλογές του 2004. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας του ΠΑΣΟΚ, μπροστά στην ήττα που έρχεται, αποφασίζει να κατέβει από τον θρόνο του και να μην χρεωθεί την ήττα και το κόμμα μέσα από μια διαδικασία, που δεν έχει πολιτικό λόγο παραδίδεται στον Γιώργο Παπανδρέου.
Και φτάνουμε στο σήμερα 2007, μετά από 11 χρόνια από το θάνατο του Ανδρέα, να αποφασίζει ο Γιώργος να βάλει τα στελέχη του, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, στην διαδικασία άρθρωσης πολιτικού λόγου και όμως ακόμα και σήμερα, κάνει την εμφάνιση του το απολιτίκ φαινόμενο Σημίτη στην πιο μεγαλειώδη εκδοχή του, που ακούει στο όναμα Ευάγγελος Βενιζέλος. Χωρίς να δώσει πολιτικό στίγμα σπεύδει να αμφισβητήσει τον Παπανδρέου και να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που η αρχηγία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι οι απαντήσεις στα προβλήματα του τόπου. Οι προτάσεις του κόμματος για την λύση των προβλημάτων. Το ζητούμενο δεν είναι κάθε φορά που ακούγεται ο Γιώργος, να περιμένουμε και την φωνή του Βαγγέλη.
Πέντε λεπτά μετά την ανακοίνωση του Γιώργου, για τις διαδικασίες που θα ξεκινήσουν στο ΠΑΣΟΚ, ο Βενιζέλος τρέχει στο Ζάπειο, για να δείξει σε όλο τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, πως δεν τον ενδιαφέρει τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο το να γίνει ο επόμενος ηγέτης, χωρίς να έχει ρίξει μια ματιά στα τελευταία 11 χρόνια της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ... μπας και μάθαινε κάτι.
Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου των επόμενων ημερών είδαμε και άλλα φαιδρά όμως!
Εγγυητής της ενότητας ο Σημίτης, που πρωταγωνίστησε σε επεισόδια εμφυλιακών καταστάσεων στο εσωτερικό του κινήματος στην ιστορία του από το 1974 και μετά.
Πρώτο στέλεχος στην γραμμή Βενιζέλου, ο τελευταίος σε ψήφους στο νομό Ηλείας του ΠΑΣΟΚ.
Και στα παράθυρα να στηρίζει την υποψηφιότητα Βενιζέλου, η κυρία Κούρκουλα, που λίγες μέρες πριν τις εκλογές, αποφάσισε να αφήσει την βουλευτική της έδρα, γιατί όπως η ίδια είχε δηλώσει, δεν είχε χρόνο να βοηθήσει... (βρήκε χρόνο ξαφνικά; )
Τέλος μάθαμε πως μέλη στο ΠΑΣΟΚ είναι προφανώς οι δημοσιογράφοι του MEGA, οι οποίοι ανέλαβαν να απαντούν στα στελέχη που στηρίζουν τον Παπανδρέου, λες και έχουν αναλάβει την θέση εκπροσώπου τύπου της πλευράς Βενιζέλου.
Μέσα σε όλα αυτά εμένα ο λόγος μου είναι μικρός και αδύναμος. Θα ήθελα να μπορούσα να φωνάξω ένα τεράστιο "ΣΚΑΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!" σε όλους τους. Το ζητούμενο για εμένα δεν είναι να δω έναν άλλο αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ, που θα προκύψει από μια μάχη, από έναν ακόμα εσωκομματικό εμφύλιο. Το ζητούμενο δεν είναι να μου προκύψει ένας ακόμα αρχηγός, μέσα από εκβιαστικά διλλήματα. Το ζητούμενο είναι να πείσετε τον κόσμο, πως έχετε πολιτικό λόγο. Το ζητούμενο είναι να δείξετε πως ξέρετε τα προβλήματα και μπορείτε να προτείνετε λύσεις, όχι για το καλό του συστήματος, αλλά για την πρόοδο όλων των Ελλήνων μαζί και του κάθε Έλληνα ξεχωριστά. Βρείτε τον τρόπο να δημιουργήσετε τέτοια σκεπτικά και να οργανώσετε έτσι την πολιτική σας και μετά βάλτε και υποψηφιότητα για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ, άλλωστε το ΠΑΣΟΚ δεν είναι έπαθλο για τον νικητή μιας μάχης...
Επιτέλους σοβαρότητα σύντροφοι!
